Ik ben twee.

Ja, vandaag ik ben twee. En zo langzaamaan leer ik lopen…

Nou, eigenlijk ben ik ‘in mij’ wel meer (vier ofzo?) maar ik, als blog, ben vandaag twee.
En aangezien verjaardagen en zelfs blogjaardagen altijd weer uitnodigen om te reflecteren op wat ooit was en wat is geweest, grasduin ik door mijn allereerste hersenspinsels en kan met enige al dan niet gepaste trots concluderen, dat mijn blog zich toch aardig ontwikkeld heeft. Van niks naar zo’n zeventigduizend page views (is niet echt veel, weet ik maar ik vind ’t best oké klinken, voor mij als prutsende blogpoeper) en krap 200 vaste lezers; ik ben een tevreden mens. Zó veel mensen die mijn loutere geleuter interessant genoeg vinden om regelmatig te lezen, dan kan ik alleen maar heel oprecht “dank jullie wel!!” zeggen.

Ik ga nog even door met grasduinen. Omdat mijn eerste blogs (tot midden oktober 2011, ik ben ergens in augustus dat jaar begonnen met bloggen dus éigenlijk ben ik nu twee jaar en een paar maanden 🙂 ) in eerste instantie op blogspot stonden en van daaruit hierheen gemigreerd zijn, zijn die nu dus allemaal zonder comments, lezers of likes en dus simpelweg aan de meesten voorbij gegaan. Alleen daarom al lees ik ze zelf maar af en toe terug. Altijd weer grappig om te zien hoe ik toen in ’t leven stond. En enigszins verontrustend om te merken dat er niet werkelijk veel veranderd is sinds in die twee jaar, behalve dan dat ik ouder en duidelijk nog emotioneler, instabieler, gekreukter en onverstandiger geworden ben.

Ik kan het niet laten. Enkele quotes en passages uit mijn allereerste blogs. Ze doen ’t nog steeds.

We shall draw from the heart of suffering itself the means of inspiration and survival.
(Winston Churchill)

“Accepteren dat ik heel veel dingen niet gedaan heb en ook nooit meer zal doen in mijn leven. Accepteren dat ik in veel opzichten heel veel geluk heb gehad waar anderen zoveel pech hebben. Accepteren dat ik meestal écht niks kan doen of betekenen voor mensen om me heen die zoveel pijn en verdriet hebben. Maar ook accepteren dat niet iedereen mij een prettig, lief, leuk of bijzonder mens vindt. De dingen vallen langzaam op hun plek, maar soms vallen ze er toch ook nog steeds een gigantisch stuk naast…”

“Zolang ze maar in je hoofd zitten, zijn gedachten ongevaarlijk. Je kunt denken, dat je ze nooit hebt gehad. Maar als je ze opschrijft, kunnen ze niet meer weg. Als weggewaaide papiertjes waar je je voet op hebt gezet. Toch schrijf ik ze op. Dan kunnen ze zien dat ik niet bang voor ze ben…”
(Tim Krabbé, uit “Een tafel vol vlinders”)

“Die zilveren zieledruppels weer aan elkaar.

Worden ze weer een gedaante.

Er zit nog niet zoveel vorm aan

Je herkent jezelf niet meer

Een maanlandschap van littekens

Een wanstaltig geheel van zeer

En toch begint het er weer op te lijken

Nog wel heel broos en fragiel

Maar toch een weer functionerend geheel

Een Terminatorziel.” 

Ach… ik kan wel aan ’t koekeloeren en kopiëren blijven.
Over tot de orde van de dag.
Verder met het hier en nu.
Maar niet voordat ik gezegd heb:
Bedankt allemaal.
Bedankt voor het lezen, voor alle reacties, steun, lieve en leuke woorden, inputs en likes.
Ik waardeer dat én jullie enorm!!
Op naar een nieuw blogjaar.
💋 van Lou.