alleenzaam

Soms voel ik me zo alleen…
Soms.
Zoals nu.

Ik bén niet eens alleen. Man is er weliswaar daadwerkelijk niet maar de kinderen liggen boven in hun nesten te ronken, er donderen hier twee minitijgers met vol geweld door het huis (echt, katten kúnnen vliegen, ik heb het net gezien) en ik klets met de halve wereld op m’n laptop en op mijn foon.

Maar toch voel ik me alleen. Alleen als in eenzaam. Raar gevoel is dat. Ik ben namelijk graag alleen. Ik hou van de rust van het met mijzelf zijn. Nadenken over dingen die gebeurd zijn. Die dag of een jaar geleden, maakt niet uit. Ik hou van het overpeinzen met wat muziek op de achtergrond. Ik hou van het schrijven in stilte. Ik ben graag bij mijzelf.

En toch voel ik me alleen.
Niet langer meer bij mij.
Niet meer in jouw hoofd.
En jij al bijna niet meer in het mijne.
Niet meer, nooit meer relevant.
Mijn hart wil er niet aan geloven.
Mijn hoofd weet het toch beter.
En weet de eenzaamheid te duiden.
Want.
In de massa’s van de liefde
maakt de uitzondering daarop
je alleen…

*stilletjes in bed kruipt…*