minder mij

Altijd en eeuwig een strijd. Al toen ik een jaar of 4-5 was, schreef de schoolarts in mijn gezondheidsrapport: “kind is te dik, moet afvallen”. Het meeste eten kan ik in principe gewoon gelijk op mijn heupen smeren en door één blik op een slagroomtaart te werpen, ben ik gelijk weer 1,5 kilo aangekomen. Ik ben in mijn leven al dik (ha ha) 100 kilo afgevallen. En weer aangekomen…

Toegegeven, Ik ben gek op lekker eten, eten koken, snaaierij, zoetigheid. Op álle eetbaars eigenlijk. Ik weet echt wel waardoor die kilo’s er bijaan komen. Toch heb ik de indruk dat ik de hele handel duidelijk sneller omzet in vetkussens en duidelijk langzamer weer verbrand dan mijn gemiddelde medemens. Mijn partner bijvoorbeeld eet, snaait en snoept thuis véél meer dan ik. Maar hij blijft zo slank als een jonge god. Niet eerlijk.

Ik heb vanaf mijn 18e tot nu alle gewichten tussen de 65 en de 125 kilo al (meermaals) gezien. Ja echt… Ik ben weliswaar lang (krap 178 centimeters) maar ergens schijn ik geen gevoel voor mijn ‘normale’ gewicht te hebben: ik glibber er al decennia lang steeds weer aan alle kanten voorbij. Zelfs de echte eetstoornissen zijn mij helaas niet bespaard gebleven. Ik kan nog steeds op elk willekeurig moment overgeven. Ik kwam er weliswaar mee op mijn laagste gewicht ever maar ook bij de dokter, de psycholoog en diëtiste terecht. Nú kan ik mijn vriendin van destijds er voor zoenen dat ze me daarheen gesleept heeft en me daardoor voor nog ergere dingen heeft weten te bewaren. Destijds was ik er niet zo blij mee. Als ik er aan terug denk, krijg ik weer tranen in de ogen. Wat kan een mens zichzelf aandoen. Iets met ogen en naalden enzo. Ja, eten en gewicht is een zeer beladen thema bij mij…

Maar toch. Toch ben ik inmiddels weer te zwaar… Ik heb weer dat rare gevoel dat mijn geest niet meer in dit lichaam past. Er moet iets gebeuren. Ik voel me niet meer fijn in mezelf. Alweer niet. Inmiddels ben ik oud en wijs genoeg om het ‘verstandig’ aan te pakken. Ik weet echt (écht!!) precies hoe het moet. Ik heb ook absoluut geen behoefte meer aan wat voor advies dan ook. Ik weet ’t allemaal. Van LowCarb tot Logi, van HCG (:-() tot WeightWatchers. Ik ken het. Been there, done that. Maar ’t is zo moeilijk… het is namelijk niet zo dat je dan gewoon maar niet meer eet. Je moet eten, anders ga je dood. Stoppen met roken of afkicken van de alcohol is ook vreselijk, gruwelijk moeilijk. Maar je kunt in ieder geval proberen om het compleet te vermijden. Niet meer aanraken die hap. Niet meer in beeld laten komen. Maar met een eetverslaving werkt dat dus niet… Je moet doorgaan met eten, of je wil of niet.

Ach. Zo voert iedereen wel een gevecht met het één of (de) ander. Ik voer het mijne met mijn kilo’s. Met mijn gestoorde eetgedrag. Met mijn niet in dit lichaam passende ikje. Er is simpelweg teveel van mij in deze wereld.

Mag ’t een onsje minder zijn?

(PS: dit is een heel erg moeilijke, gevoelige blog voor mij. val me er alsjeblieft niet op aan want dan verlies ik geheid wéér alle moed om de strijd wéér, voor de nu 13e keer ofzo, aan te gaan… En voor evt. taalvauten vraag ik ook alvast om vergeving: ik heb deze blog geheel op mijn iphone getypt en foontypen is géén favoriete bezigheid van me).